KEJADIAN-KEJADIAN
yang berlaku semasa pilihan raya 1969, rusuhan pada 13 Mei dan
perkara-perkara yang berlaku kemudian daripadanya sebagaimana yang telah saya
ceritakan adalah saling berkaitan. Ucapan-ucapan mencela, perbuatan
provokasi dan kelakuan yang tidak bertanggungjawab, kesemuanya
ditimbulkan dengan teratur, satu demi satu.
Siapakah yang mengatur semua kejadian-kejadian ini? Siapakah sebenarnya yang
mesti dipersalahkan?
Jika kita perhatikan kepada keseluruhan gambaran peristiwa yang menyedihkan
itu, dan kepada usaha yang masih diteruskan untuk merosakkan keselamatan
Malaysia (yang masih lagi dilakukan semasa buku ini ditulis), maka kita akan
mendapat satu kesimpulan sahaja iaitu perbuatan-perbuatan itu dirancang oleh
Komunis Cina.
Sebagaimana yang telah saya sebutkan dalam permulaan buku ini, ada orang yang
memikirkan bahawa saya dirasuk oleh momok Komunis, dan fikiran saya
terkongkong dengan sejenis perasaan takut kepada Komunis. Wartawan-wartawan
asing nampaknya bersetuju. Memanglah menjadi kerja mereka untuk membuat
laporan dan memberi pandangan di atas kejadian-kejadian yang berlaku dari
sehari ke sehari, tetapi mereka tidak dapat menunjukkan kebolehan untuk
membuat perhitungan yang betul kerana mereka tidak memberi perhatian kepada
kerenah-kerenah yang telah timbul pada masa lalu yang ada pertaliannya.
Seorang pendita Inggeris telah berkata satu kurun dahulu: “Sejarah ialah
politik yang berlaku di masa lepas, dan politik ialah sejarah yang sedang
ditempa.” Wartawan-wartawan asing tidak hirau apa yang berlaku pada masa
lepas, mereka cuma suka ambil tahu apa yang sedang berlaku sahaja.
Sesiapa yang hidup sejak Perang Dunia Kedua di Malaysia atau di Singapura
atau mengikuti segala peristiwa yang berlaku dalam sejarah kedua-kedua negara
ini dalam masa 24 tahun yang lepas dan terbabit sendiri dalam
kejadian-kejadian itu, tentulah dapat menyedari bahawa Komunis Cina,
penyokong-penyokong yang dibawah telunjuk mereka, anasir-anasir yang tidak
berdosa yang terdiri daripada parti-parti politik, orang-orang atau belia
yang diperalatkan oleh Komunis, sentiasa menimbulkan kekacauan.
Mereka tidak pernah lalai, bahkan sentiasa menunggu kesempatan untuk
mencetuskan huru-hara sama ada kecil atau besar, pada bila-bila masa dan di
mana-mana jua yang mereka fikirkan munasabah untuk tujuan mereka. Saya tidak
dapat mengerti bagaimana orang boleh tuli, pekak dan buta kepada kerenah-kerenah
ini. Sesungguhnya sehingga hari ini tidak ada sebuah negara pun di Asia
Tenggara yang tidak tersentuh dengan apa-apa jua cara daripada gerakan
Komunis bercorak Cina itu. Jadi bagaimanakah Malaysia boleh terlepas dari
angkara Komunis itu?
Sesungguhnya kita tidak pernah bebas dengan sepenuhnya daripada tipu daya
Komunis, tetapi oleh kerana kita tidak dapat mengelak dari menghadapi ancaman
itu, maka kita sentiasa berjaga-jaga dan berwaspada. Bezanya ialah di
Malaysia ini, kita adalah salah sebuah negara yang mula-mula sekali menentang
cubaan rampasan kuasa oleh Cina Komunis, dan oleh kerana kita telah berjaya
mematahkan percubaan Parti Komunis Malaya (PKM) dalam masa darurat yang
memakan masa 12 tahun, maka Komunis tidak sekali-kali akan memaafkan
kita.
PKM selalu mengemukakan bangkangan terhadap pilihan raya bercorak demokrasi.
Mereka menyifatkan demokrasi berparlimen itu sebagai satu ajaran imperialis,
yang tidak sesuai dengan semangat kebangsaan orang-orang Asia, dan tidak
secocok dengan ideologi Mao Tze Tung. Jadi mereka mesti membinasakan pilihan
raya jika tidak dapat mencegahnya. Sekurang-kurangnya mereka akan
bersungguh-sungguh menyusahkan Kerajaan dengan apa jua cara yang boleh,
sekali pun mereka gagal dalam rancangan mereka.
Perhubungan pertama saya dengan PKM ialah apabila saya berjumpa dengan Chin
Peng, di Pekan Baling negeri Kedah pada 1955. Dalam pertemuan itu saya telah
mendapat satu pengajaran besar mengenai fahaman Komunis dari Chin Peng.
Beliau telah dapat menyedarkan saya dengan beberapa patah perkataan sahaja
tentang corak pernentangan yang akan saya terima daripada Komunis Cina.
Beliau berkata: ”Saya seorang Komunis dan tuan tidak, jadi antara parti saya
dan parti tuan tidak akan sekali-kali tercapai sebarang persetujuan. Mustahil
bagi Komunis dapat hidup bersama dengan orang yang bukan Komunis.”
Beberapa perkataan yang mudah difahami ini telah tersemat di dalam hati
saya. Segala dakyah yang dikeluarkan oleh pihak Inggeris mengenai
fahaman Komunis pada masa itu dan juga mengenai dengan tujuan-tujuan Komunis
, tidak dapat memberi kesan ke atas saya.
Dengan secara tidak langsung Chin Peng sendirilah yang telah memberi ingatan
kepada saya mengenai bahaya fahaman Komunis. Oleh itu saya bukannya takut
kepada ‘momok’, bahkan saya telah mendapat ajaran daripada mulut Komunis
sendiri tentang bahaya yang akan ditimbulkan.
Tidak berfaedah kita berpura-pura seolah-olah kita telah dapat menghalang PKM
. Sekalipun darurat tamat pada 1960, saya tidak pernah mempercayai bahawa
kita tidak lagi akan berhadapan dengan ancaman Komunis. Saya selalu berkata
bahawa sekali pun Komunis telah dapat dikalahkan pada waktu itu, tetapi kita
tidak dapat menghalang sepenuhnya, kerana mereka akan cuba muncul kembali
pada bila-bila masa yang boleh.
Empat belas tahun telah berlalu sejak saya bertemu dengan Chin Peng dalam
perundingan yang bersejarah di Baling, tetapi kata-kata Chin Peng pada ketika
itu kepada saya sentiasalah tersemat di dalam ingatan saya kerana setiap kali
saya memikirkan sebarang perbuatan atau perkataan Komunis maka saya sentiasa
terkenang kepada peristiwa Baling.
Di Malaysia hari ini cuma orang-orang yang pertengahan umur sahaja yang masih
ingat peristiwa Baling itu, tetapi bagi orang-orang muda Baling cuma
merupakan nama sebuah pekan sahaja. Oleh yang demikian saya fikir amatlah
berguna sekiranya saya menyebut di dalam buku ini pertemuan saya yang tidak
dapat dilupakan dengan Chin Peng yang pada ketika itu menjadi pemimpin PKM
sehingga hari ini.
Pada 9 September 1955, saya sebagai Ketua Menteri dengan hati yang berat
telah mempersetujui perisytiharan Kerajaan Inggeris hendak memberi
pengampunan beramai-ramai kepada Komunis. Sebagai menyambut tawaran
pengampuan ini, surat-surat telah diterima oleh saya sebagai Ketua Menteri
dan juga orang-orang yang dikatakan dikirim oleh Jawatankuasa pusat PKM.
Surat-surat ini telah mengkritik syarat-syarat pengampunan dengan mengatakan
‘bahawa syarat-syarat itu tidak patut dan tidak dapat diamalkan”. Mereka
mengemukakan cadangan hendak menghantar wakil-wakil ke Ibu Pejabat Perikatan
di Kuala Lumpur untuk merundingkan butir-butir yang lanjut untuk pertemuan
antara saya dan Chin Peng. Sebenarnya surat itu merupakan satu tawaran yang
tidak langsung kepada Kerajaan untuk merundingkan soal menamatkan darurat.
Kerajaan dengan tegas telah menolak tawaran ini, tetapi pada 29 September
satu kenyataan Kerajaan telah dikeluarkan yang menyebut kesanggupan saya untuk
bertemu dengan Chin Peng dengan tujuan hendak menjelaskan kepadanya
syarat-syarat pengampunan. Kenyataan itu juga selanjutnya menyatakan bahawa
satu pertemuan dapat diadakan di satu tempat yang munasabah di Utara Malaya,
dan seorang pegawai yang Chin Peng kenal akan dilantik sebagai pegawai
pemandu. Pegawai ini diperintahkan bersedia pada bila-bila masa untuk menemui
Chin Peng di satu tempat dalam sebuah kawasan yang akan dijadikan kawasan
gencatan senjata. Jika Chin Peng bersedia hendak menghadiri pertemuan yang
seperti itu, maka bolehlah dia menghantar sepucuk surat bersendirian kepada
saya dengan menyatakan di dalamnya tempat, masa dan tarikh bagi pegawai
pemandu itu berjumpa dengannya dan membawanya ke tempat mesyuarat.
Saya telah menerima jawapan pada 14 Oktober. Satu perkara yang menarik
perhatian ialah jawapan ini bertarikh dua hari selepas daripada kenyataan
saya itu. Pada 17 Oktober satu pertemuan telah berlangsung di Klian Intan
antara dua orang wakil Kerajaan dan seorang wakil Komunis sebagaimana yang
telah diaturkan di dalam surat Chin Peng kepada saya itu. Chin Peng sendiri
tidak hadir tetapi telah diwakili oleh Chen Tian. Namun begitu Chen Tian
tidak ada kuasa untuk membuat sebarang keputusan, tetapi beliau akan
menyampaikan kepada Chin Peng rancangan-rancangan Kerajaan bagi mengadakan
satu pertemuan. Satu pertemuan lagi dengan Chen Tian perlu diadakan dan
persiapan untuk pertemuan itu juga hendaklah diberitahu kepada saya dengan
surat daripada Chin Peng sebagaimana yang dibuat dahulu.
Pertemuan yang kedua juga diadakan di Klian Intan pada 19 November. Chen Tian
telah tiba di tempat itu dengan tidak memberitahu terlebih dahulu tentang
ketibaannya, dan mengambil kesempatan itu untuk mengeluarkan satu kenyataan
bertulis kepada akhbar dan mengadakan temu ramah dengan wartawan untuk tujuan
propaganda. Saya telah memberi amaran kepada Chin Peng sekiranya perbuatan
kurang ajar ini dibuat lagi, maka saya akan membatalkan pertemuan yang
dicadangkan itu.
Kemudian saya membuat satu kenyataan bahawa saya bersama-sama
dengan David Marshall yang menjadi Ketua Menteri Singapura pada masa itu
sanggup berjumpa dengan Chin Peng pada akhir bulan Disember. Komunis telah
menerima cadangan ini dan persiapan telah dibuat untuk mengadakan pertemuan
itu di Baling pada 28 Disember. Dalam satu pertemuan akhir di Kroh, pada 13
Disember untuk mengaturkan persiapan, pihak Komunis telah diberitahu bahawa
pertemuan itu hendaklah diadakan di Baling pada 28 Disember atau dibatalkan
terus. Kesemua perkara mengenai pertemuan itu telah diputuskan, tetapi
mestilah terlebih dahulu menunggu surat daripada Chin Peng untuk pengesahan.
Surat ini telah diterima pada 23 Disember, tetapi Chin Peng telah meminta
supaya diadakan satu pertemuan dengan wakil-wakil Kerajaan pada 24 Disember,
dan juga meminta supaya saya mengumumkan menerusi radio satu jaminan di atas
keselamatan perwakilan Komunis. Pertemuan yang akhir ini telah berlangsung
pada tarikh yang diminta oleh Chin Peng itu, dan pada hari itu juga saya
telah mengumumkan satu jaminan untuk keselamatan mereka.
Setelah itu perundingan Baling berjalan sebagaimana yang dirancangkan, iaitu
pada 28 dan 29 Disember. Tiga pertemuan telah diadakan dalam masa dua hari.
Saya telah mengetuai pihak Kerajaan yang mengandungi wakil-wakil yang terdiri
daripada Mr. David Marshall dan Tun Tan Cheng Lok. Chin Peng mengetuai pihak
Komunis yang terdiri daripada Chen Tian dan Rashid Maidin.
Hasil perundingan ini, Chin Peng telah bersetuju sebagaimana yang berikut:
“Setelah
sahaja Kerajaan Persekutuan yang dipilih mendapat kekuasaan penuh dalam segi
keselamatan dalam negeri dan pasukan-pasukan bersenjata tempatan maka kami
akan menamatkan keganasan, meletakkan senjata dan membubarkan pasukan-pasukan
kami. Ini tidaklah bererti bahawa kami menerima syarat-syarat pengampunan
yang ada sekarang.”
Begitulah tamatnya rundingan Baling. Sekalipun Chin Peng telah membuat
perjanjian, saya telah meninggalkan Baling tanpa sebarang harapan kerana saya
terkenang kepada perkataan-perkataan Chin Peng bahawa Komunis mustahil dapat
hidup bersama dengan orang-orang yang bukan Komunis.
Saya tidak percaya yang dia akan memenuhi janjinya itu, dan inilah yang
sebenarnya telah berlaku. 20 bulan kemudian iaitu pada 31 Ogos 1957 Malaya
telah menjadi sebuah negara yang merdeka dan bebas, dengan mempunyai sebuah
Kerajaan pilihan rakyat dan berkuasa ke atas keselamatan dalam negeri dan di
atas pasukan-pasukan bersenjata kita, tetapi sekalipun Komunis telah membuat
perjanjiannya dengan kita di Baling, mereka terus melancarkan keganasan
senjata.
Malaya akhirnya dapat mengisytiharkan tamatnya darurat pada 31 Julai 1960.
Chin Peng dan saki-baki Komunis yang telah dikalahkan itu telah bersembunyi
di Selatan Thailand dan berada di sana sehingga hari ini selama 14 tahun.
Mereka masih merupakan satu ancaman kepada keselamatan negara sebagaimana
yang terbukti daripada serangan hendap yang dilakukan oleh mereka pada 27
Julai.
Kerajaan tidak lalai serta telah melipatgandakan tindakan keselamatan di
sepanjang kawasan sempadan dengan kerjasama rapat kerajaan Thai, kerana kami
sedar bahawa kekacauan yang berlaku baru-baru ini dan suasana yang belum
dapat dipulihkan di Malaysia ini memberi peluang kepada Chin Peng dan
pengikut-pengikutnya untuk melakukan sesuatu jika mereka diberi kesempatan.
Sekarang masih ada beribu-ribu orang lagi Komunis di Malaysia. Kenyataan ini
telah terbukti semasa Konfrantasi Indonesia kerana dalam masa itulah
kira-kira 2,000 Komunis telah meninggalkan negara ini untuk bersama
dengan pasukan tentera Presiden Sukarno melanggar Malaysia.
Komunis bukannya cintakan Sukarno atau sukakan rejimnya, kerana mereka
mendapat laporan tentang perbuatan-perbuatan aniaya yang dilakukan ke atas
orang-orang Cina di Indonesia dengan perintah Sukarno. Mereka pergi ke
Indonesia kerana mereka berpendapat bahawa inilah satu peluang yang amat baik
untuk membolehkan mereka muncul balik di Malaysia sebagaimana yang mereka
harapkan selama ini. Pada kali ini mereka harap dapat memenuhi cita-cita
mereka dengan cara bersatu dengan tentera Sukarno.
Mereka juga berharap bahawa dengan adanya persahabatan antara Sukarno dengan
PKM, maka mereka akan diakui balik sebagai satu pertubuhan di Malaysia jika
Sukarno berjaya dalam rancangannya itu. Mereka akan menolong Sukarno sampai
mendapat peluang mengambil kuasa di Malaysia.
Dalam perarakan mayat 9 Mei itu, sepanduk-sepanduk gambar Mao telah diarak
oleh mereka yang mengambil bahagian dalam perarakan itu, yang berpura-pura
sebagai orang-orang yang berkabung.
Parti Buroh Malaysia terletak di bawah kawalan Komunis, dan Parti Rakyat pula
sentiasa dipengaruhi oleh mereka. Dalam satu tunjuk perasaan yang diadakan
oleh anggota-anggota Barisan sosialis pada 1967, Dr. Tan Chee Khoon telah
kedengaran berkata: “Ini bukan orang-orang saya.”
Jadi siapakah mereka itu, padahal mereka menggunakan alamat Ibu Pejabat
Barisan Sosialis di Jalan Tuanku Abdul Rahman, di Kuala Lumpur untuk
berkumpul.
Dr. Tan Chee Khoon sendiri bukanlah seorang Komunis, tetapi dapatkah beliau
dengan sesungguhnya menyatakan bahawa parti beliau terlepas daripada sebarang
pengaruh Komunis, seperti juga Lee Kuan Yew semasa beliau meminta pertolongan
mereka itu untuk mendapatkan kekuasaan di Singapura? Baliau patutlah ingat
kepada kata-kata: “Jika kamu menghirup sup di meja yang syaitan ada
bersama-sama, maka mestilah kamu menggunakan sudu yang panjang tangannya.”
Beliau dan semua orang tahu bahawa Cina Komunis sentiasa mengganggu hal
ehwal Malaysia sebagaimana yang dapat di dengar menerusi Radio Peking.
Saya rasa munasabah juga untuk memetik satu tulisan yang tersiar di dalam
penerbitan mingguan Soviet bernama ‘New Times’ pada 13 Jun. Majalah
itu menuduh Peking membangkitkan perasaan benci di kalangan bangsa-bangsa di
Asia Tenggara, dan sebagai contohnya menyebut tentang rusuhan yang telah
berlaku di Malaysia pada 13 Mei.
Majalah itu selanjutnya mengatakan bahawa pengikut-pengikut Mao telah
beberapa kali memperalatkan kaum-kaum l Cina yang berada di Asia Tenggara,
seperti di Burma dan Cambodia, untuk melakukan perbuatan-perbuatan provokasi
yang boleh mendatangkan keuntungan kepada perjuangan mereka. Anasir-anasir
Mao telah menanam benih perpecahan di kalangan pertubuhan yang benar-benar
bercorak demokrasi di Malaysia, dan telah membahayakan pertubuhan-pertubuhan
dengan menggunakan cara-cara ‘Red Guard’.
Majalah itu menamatkan huraiannya dengan mengatakan bahawa inilah satu
pelajaran yang dapat diambil oleh pejuang-pejuang kebangsaan dan pengamalh
demokrasi di Malaysia.
Kejadian serang hendap ke atas pasukan keselamatan kita di Sintok, Kedah
pada 27 Julai membuktikan bahawa masih banyak gerakan pengganas di sepanjang
sempadan Thai/Malaysia. Anggota-anggota Komunis yang terlatih di Thailand
menyeberangi sempadan dan membuat perhubungan dengan rakan-rakan mereka di
Malaysia.
Anggota-anggota perisik telah menumpukan perhatian mereka kepada gerakan
Komunis di kawasan itu tetapi mereka tidak dapat mengesan kesemuanya kerana
sempadan Malaysia/Thai diliputi oleh hutan rimba yang besar. Pada 17 Jun
1968, 16 orang anggota polis kita telah terbunuh dan 17 lagi cedera di dalam
satu serangan hendap yang berlaku di sempadan Kroh/Betong. Inilah perangsang
yang ditunggu-tunggu oleh pengikut-pengikut Komunis.
Kebanyakan laporan sulit yang diterima menumpukan hal-hal mengenai gerakan
Komunis di Singapura dan sempadan Indonesia/Malaysia Timor. Jelas bahawa PKM
dibantu dari tiga jurusan – iaitu dari Selatan menerusi komunis-komunis
yang ada di seberang Tembok Johor yang datang dari Hong Kong melalui
Singapura, dari Utara komunis yang berada di Thailand, dan juga dari komunis
di sempadan Sarawak-Indonesia.
Hari ini komunis di Malaysia lebih cergas dan lebih ganas daripada komunis di
Singapura. Taktik mereka menggunakan sentimen perkauman telah berjaya
sehingga menimbulkan ketegangan di dalam masyarakat kita yang berbilang kaum.
Gerakan mereka telah bertambah meluas.
Malangnya mereka telah berjaya memujuk belia dari sekolah-sekolah Cina untuk
dijadikan agen bagi melakukan perbuatan-perbuatan memeras dan menakutkan
ahli-ahli perniagaan dan sebagainya. Mereka yang enggan menurut kehendak
komunis akan diancam keselamatannya.
Inilah kumpulan yang terdiri daripada mereka yang berpegang teguh kepada
perasaan kecinaan, dan juga samseng-samseng yang mengacau keamanan dalam
negara ini. Mereka menghasut orang-orang Cina supaya mendesak Kerajaan
mengadakan sebuah Universiti Cina menjadikan bahasa Cina dijadikan salah satu
bahasa rasmi, dan enggan menerima sebarang perkara kecuali yang bercorak
kecinaan.
Dengan tertanamnya perasaan sentimen yang seperti ini di dalam hati mereka,
maka tidaklah mudah bagi Kerajaan hendak menarik mereka ke sebelah kita dan
sangatlah susah hendak mengasingkan mereka daripada musuh kita, Komunis.
Dalam pilihan raya baru-baru ini kita telah dapat melihat gerakan yang cergas
yang telah dilancarkan oleh Komunis. Saya mempunyai alasan yang kuat untuk
mempercayai bahawa mereka telah mengadakan wang untuk Pas dalam pilihan raya
yang lepas bagi mendapatkan pertolongan parti itu untuk menumbangkan Kerajaan
Perikatan.
Komunis Cinalah yang telah mengadakan wang bagi pengacau-pengacau Melayu
melalui parti-parti yang ada hubungan rapat dengan orang-orang ini, dan salah
satu ialah Parti Komunis Indonesia yang menerima sokongan kewangan
daripada Parti Komunis Negeri China.
Dalam masa itu Komunis telah menghasut pensyarah-pensyarah dari parti-parti
pembangkang supaya menumpukan ucapan-ucapan mereka di atas perkara-perkara
yang disungutkan oleh orang ramai dan meletakkan kesalahan di atas Kerajaan
Perikatan, dengan cara memasukkan jarum pengaruhnya dengan halus.
Perarakan mayat pada 9 Mei, sehari sebelum daripada pilihan raya telah
digunakan sepenuhnya oleh komunis. Komunislah yang merasa sangat puas hati
dengan tunjuk perasaan yang diadakan bersama oleh Gerakan dan DAP pada 12 Mei
iaitu satu perbuatan yang menepati dengan kehendak mereka.
Sekarang PKM sedang berusaha dengan cara yang tidak langsung untuk mendesak
puak-puak ‘pelampau’ supaya melakukan sesuatu yang boleh menimbulkan
perpecahan di kalangan anggota-anggota UMNO. Kita mempunyai maklumat yang
menunjukkan bahawa beberapa beberapa orang yang diketahui menjadi ahli
Komunis sedang membuat perhubungan dengan beberapa orang ‘pelampau’ dalam
UMNO.
Propaganda yang datangnya daripada Barisan Persatuan Komunis adalah bertujuan
hendak menggambarkan bahawa Kerajaan Perikatanlah yang sebenarnya berdosa
dalam pertelingkahan kaum itu.
Rancangan mereka sekarang ialah hendak menggunakan dengan sepenuhnya suasana
yang terdapat pada hari ini untuk faedah Komunis dengan cara menyakinkan
orang ramai bahawa mereka tidak bertanggungjawab di atas apa yang telah
berlaku pada 13Mei; dan hasrat mereka ialah hendak menimbulkan suasana
harmoni di kalangan semua kaum. Mereka bukan sahaja cergas di kawasan
sempadan Thailand dan di sempadan Sarawak bahkan juga di seluruh negara.
Tujuan mereka ialah hendak memperingati ulang tahun yang ke-21 pemberontakan
bersenjata mereka yang jatuh pada 20 Jun dengan cara menunjukkan kekuatan
mereka, tetapi kesempatan itu tidak terbuka untuk mereka lakukan sehinggalah
sebulan kemudian iaitu pada 27 Julai.
Mereka merayakan peristiwa itu dengan satu serangan hendap ke atas pasukan
keselamatan di kawasan sempadan yang menyebabkan enam orang terbunuh dan
tujuh lagi tercedera. Kejadian ini dilakukan unutk meninggikan moral mereka
dan tentulah akan menambahkan semangat PKM di dalam rangkanya hendak
menguatkan semula perjuangan bersenjata mereka.
Berikutan dengan penyebaran surat Dr. Mahathir itu, maka satu taktik baru
telah timbul di Malaysia ini, tetapi taktik ini merupakan satu helah yang
telah pun lama diamalkan oleh Komunis, kerana mereka telah pun
mencubanya di Burma. Helah ini ialah menulis surat-surat yang beracun.
Surat-surat ini seolah-olahnya dihantar oleh seorang kepada seorang yang
lain, sebagaimana yang telah saya lihat di Terengganu pada 8 Ogos.
Seolah-olahnya telah ditulis kepada saya oleh Setiausaha Agung Parti
Perikatan, Tan Sri T.H. Tan kerana di kaki surat itu telah ditaip nama beliau
sebagai penghantarnya.
Saya belum pernah melihat surat yang seperti ini. Jika setiausaha Parti
Perikatan merasa risau di atas satu kejadian, maka tentulah dia tidak menulis
surat ini kepada saya bahkan datang berjumpa saya sendiri. Hakikat itu dapat
dilihat dengan jelas oleh mana-mana orang yang cerdik, tetapi nampaknya surat
beracun yang seperti itu boleh mempengaruhi orang-orang biasa.
Surat ini mengandungi tuduhan-tuduhan terhadap tentera, iaitu tuduhan yang
sangat keji dan hina yang boleh mengejutkan orang-orang biasa. Surat itu
menuduh askar-askar kita memecahkan rumah, memperkosa perempuan-perempuan
Cina, membelah perut mereka dan memotong buah dada mereka. Surat yang seperti
itu cuma dapat ditulis oleh seorang yang hilang akal, tetapi ia penuh
tanda-tanda yang menunjukkan bahawa surat itu merupakan propaganda Komunis.
Mungkin banyak surat seperti itu dihantar ke rumah-rumah orang-orang Cina. Di
dalam sampul surat yang saya sebutkan tadi ada lagi sepucuk surat yang
disebarkan bersama-sama dengannya. Surat yang pertama ialah yang saya baru
sebutkan di atas; surat yang kedua dalam Bahasa Malaysia menghasut rakyat
mengambil kuasa negeri ini untuk orang-orang Melayu. Surat itu bertajuk
“Dengan Nama Allah.”
Sesiapa yang telah bertanggungjawab menghantar surat-surat ini telah membuat
satu kesilapan yang amat bodoh kerana memasukkan kedua-dua surat di dalam
satu sampul. Kedua-dua surat itu menunjukkan bahawa tujuannya ialah hendak
menimbulkan perpecahan dan huru-hara dengan melalui dua suara, tetapi
kesilapan itu telah menzahirkan bahawa kedua-dua suara itu datangnya dari
mulut yang sama.
Semasa saya berada di Alor Setar pada 21 Ogos, saya telah menunjukkan kepada
akhbar satu salinan surat Pekeliling Komunis yang bertulis di atas kertas ‘foolscaps’
berwarna merah jambu. Surat yang ditulis dalam tulisan rumi dan jawi ini
mempunyai tajuk “Kenangan untuk askar Melayu“. Di atas surat ini tertera
lukisan-lukisan kartun yang menunjukkan saya seorang diktator.
Di celah-celah gambar kartun itu tertulis nama-nama Menteri Kesihatan, Tan
Sri Sardon; Menteri Perdagangan dan Perusahaan, Khir Johari; Ketua Polis
Negara, Tan Sri Salleh; Bekas Pengarah Dewan Bahasa dan Pustaka, Syed Nasir;
seorang Ahli Parlimen dari Johor, Syed Ja’afar Albar, dan bekas Speaker
Dewan Undangan Negeri Pulau Pinang, Haji Sulaiman Palastin. Surat-surat itu
telah dihantar melalui pos dari Kuala Lumpur kepada seorang penerimanya di
Kedah.
Pada pendapat saya sendiri, sekiranya orang-orang Cina yang taat setia kepada
negara tidak percaya kepada propaganda Komunis, maka negara ini akan selamat.
Sebenarnya tidak ada sebarang sebab yang boleh menimbulkan pergaduhan antara
orang-orang Cina dengan orang-orang Melayu, kerana mereka telah hidup bersama
dengan aman. Anasir-anasir Komunislah yang cuba hendak memecahkan perpaduan
yang berbahagia ini, dengan disokong oleh anasir-anasir pelampau cauvinis
kedua-dua kaum.
Sementara
Cina Komunis ialah kuasa di belakang anasir-anasir Cina yang tidak taat setia
di Malaysia ini, saya juga tahu bahawa mereka membantu parti-parti Melayu
yang menentang UMNO sekali pun anggota-anggota parti ini tidak mengetahuinya.
Oleh yang demikian rakyat-rakyat Malaysia yang taat setia sedang dihimpit
oleh Komunis dari dua belah pihak – satu pihak terdiri daripada orang-orang
Melayu yang terpesong, dan satu pihak lagi dari orang-orang Cina yang
tertipu.
Oleh yang demikian jalan yang terbuka bagi rakyat yang taat setia itu ialah
menolong Kerajaan dengan apa juga cara yang boleh, dan menolong memperkuatkan
segala tenaga yang dapat memperkuatkan kedudukan Kerajaan bagi menghadapi
ancaman musuh-musuh kita, Komunis.
sebuah buku hasil karya Tunku Abdul Rahman terbitan 1969
|
Those who cannot remember the past are condemned to repeat it. - George Santayana
BAB 22 : Pengajaran Dari Baling | 13 Mei – Sebelum & Selepas
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment
Sila gunakan bahasa yang sopan.
Please use proper language.